Radiohead is een van die bands die onmogelijk vast te pinnen zijn. Terwijl veel groepen genieten van een houdbaarheid van slechts een paar albums voordat de veelbetekenende tekenen van oudheid in hun werk sluipen, hebben de beste van Oxford leeftijd en categorisering getrotseerd in vier afzonderlijke decennia van muzikale output.
Fladderen tussen stijlen en genres kan een vervreemdende ervaring zijn voor die-hard acolieten, maar het is een truc die, in het geval van Radiohead, hen alleen maar meer en meer legioenen gepassioneerde toegewijden lijkt te hebben opgeleverd. Als een bepalende Britse artiest die zowel door het publiek als door critici wordt aanbeden, zijn maar weinigen in de buurt gekomen van het succes van zo’n constant evoluerende creatieve kracht.
Deze kameleontische streak blijkt ook buitengewoon nuttig als het gaat om het testen van je hifi-systeem. Van de verpletterende indie-angst van The Bochten naar de trippy, glitchy stylings van kind Azullen deze tracks hieronder de sterke punten van je opstelling vieren en de zwakke punten blootleggen als een meedogenloze drilsergeant op een trainingsdag.
Ga slapen (Gegroet aan de dief, 2003)
Radioheads werk (Pablo honing afgezien daarvan) had altijd structuur gekregen door de zwaardere, vaak experimentele thema’s en onderwerpen, maar het was misschien wel de jaren 2003 Heil aan de dief dat zag de band echt hun politieke spieren buigen.
De grote, brede volksliederen zijn verdwenen, vervangen door een bozere, schokkerige gevoeligheid en een aantal algeheel humeuriger soundscapes, ideaal om te zien hoe een stuk uitrusting omgaat met ruwere, hardere tonen. Ga slapen, het vijfde nummer van het album, gebruikt een zware, bijna knapperige gitaarlick onder Yorke’s protesten dat “we niet willen dat het monster het overneemt”. Het is een boos, ietwat wanhopig stuk dat de gevoelens van hopeloosheid van de band overbrengt tijdens een voorbijgaande politieke periode en een echt sonisch vertrek vertegenwoordigt van veel dat eerder was gebeurd. Een wildcard-keuze die profiteert van een geweldig systeem
De bochten (de bochten, 1995)
“Zet het harder, luider” zijn de gedempte woorden die als onderdeel van de opening fungeren De bochten, het tweede en titelnummer van een album dat later zou worden gezien als Radiohead’s eerste van vele magnum opuses. Nauwelijks zijn de woorden uitgesproken of de vloedgolf van gitaargeluid van Jonny Greenwood je bijna omver werpt, wat de toon zet voor een van de meest pittige, rockste aanbiedingen in de hele Radiohead-canon.
Dit is waar een geweldig systeem tot zijn recht komt door zijn volle kracht toe te voegen aan die meedogenloze sonische stoot. Er zijn maar weinig nummers die de krachtige vaardigheid van Greenwood op zijn instrument meer laten zien dan De bochten, en tegen de tijd dat de juiste solo van het nummer in de kippenvel schopt, zou het echt te zien moeten zijn. Wees op uw hoede voor dingen die overgaan in een grunge-achtige, slordige puinhoop, maar als u wilt zien hoe uw luidsprekers omgaan met groot geluid, zet het dan hard
Jij en wiens leger? (Amnesie, 2001)
Oorspronkelijk bedacht als onderdeel van een dubbelalbum met 2000’s kind A voordat hij zijn eigen identiteit vond als een volwaardige plaat die een jaar of wat later werd uitgebracht, geheugenverlies ziet Radiohead op hun humeurigste en, misschien wel, hun meest sfeervolle. Het is ook een geweldig album om luidsprekers te testen, aangezien elk nummer met opzet is gecomponeerd en gearrangeerd.
Gevuld met grootse, angstaanjagende pianoklanken en grote hoeveelheden open, resonerende muzikaliteit, geheugenverlies blijft een van de meest onderschatte maar ongetwijfeld lonende aanbiedingen van de band. Nergens is dat meer bewijs dan Jij en wiens leger?, een epische langzame groeier die een aanzwellende, orkestrale conclusie bereikt terwijl de cimbalen crashen en Yorke’s zang over het crescendo vliegt. Verwacht een adrenalinekick te krijgen van het beukende einde van het nummer, maar als je nog steeds niet elk afzonderlijk instrument kunt kiezen terwijl de muziek koortsachtig wordt, heb je misschien een ernstige tekortkoming in je opstelling blootgelegd.
Geen verrassingen (OK Computer, 1997)
Geweldige sprekers zijn niet noodzakelijkerwijs degenen die, in de vaak gebruikte woorden van Lumbaalpunctie‘s Nigel Tufnel, “ga tot 11” op de volumeschaal. Een echt geweldig systeem zou net zo goed een scalpel als een hamer moeten zijn, en het heeft geen zin om apparatuur te zoeken die is ontworpen als aanvulling op het machtige bijlwerk van Iron Maiden en Black Sabbath als je de helft van je tijd gaat besteden aan tranenvloed – keek naar Elliot Smith en Eva Cassidy.
Geen verrassingen is de perfecte keuze als je het terug wilt draaien om te zien of je hifi deze zachtere, stillere momenten aankan. Het is geen bijzonder complex stuk werk, het is eerder een nummer dat duidelijkheid, oprechtheid en een goede vertaling van de gewenste emotionele reactie vereist. Heel toepasselijk, u wilt geen verrassingen als het gaat om de levering van duff-audio.
Filmsoundtrack (Kid A, 2000)
Welke film Thom Yorke en co. in gedachten hadden toen ze componeerden Filmsoundtrack, het is moeilijk voor te stellen dat het een bijzonder vrolijke aangelegenheid was. In plaats van, Filmsoundtrack is een somber, kneuzingend stuk dat treurige experimenten combineert met angstaanjagende lyrische inhoud (“Ik denk dat je gek bent, misschien zie ik je in het volgende leven”).
Al deze gemengde texturen en tonen, met dank aan vreemde instrumenten zoals de harp en mellotron, geven Filmsoundtrack een volkomen unieke smaak – een die het verdient om te worden vastgelegd door een echt transparant systeem dat in staat is om deze gevarieerde texturen en hun emotionele gewicht over te brengen. Als je je na de derde minuut nog niet wanhopig hopeloos voelt, overweeg dan om je setup te upgraden.
Alles op de juiste plaats (Kid A, 2000)
Alles op de juiste plaats aangezien een nummer voor het testen van audioapparatuur praktisch in de titel is afgedrukt. Met zijn spetterende statische effecten, nerveuze drumkicks, een gedempt synthbed en Yorke’s gebruikelijke hoge gejammer dat allemaal op elkaar stuitert, is dit echt de ideale hindernisbaan om te controleren of alles als het ware op de juiste plaats staat.
kind A zit natuurlijk vol met dit soort dingen, een experimentele grabbelton waarmee de band opnieuw op zoek gaat naar nieuwe sonische horizonten en onontgonnen muzikale gebieden. Het is een geweldige lakmoesproef om te zien of je opstelling de taak aankan, en die drumkicks en statische effecten moeten gedetailleerd, helder en onafhankelijk aanvoelen in plaats van simpelweg te vermengen met de huilende zang van Yorke.
Pyramid Song (geheugenverlies, 2001)
Piramide lied is in veel opzichten Radiohead op zijn puurst. Het duurt meer dan twee minuten voordat een ander instrument zich bij het feest voegt, de humeurige, zwarte toetszware akkoorden die het tweede nummer van geheugenverlies toegestaan om de last bijna de helft van zijn looptijd te dragen. Dat beklijvende pianogeluid staat centraal Piramide lied, dus luister of je systeem ze genoeg ruimte geeft om echt het volledige gewicht en de textuur van het geluid tot uitdrukking te brengen te midden van een bijna stille begeleiding.
Het effect is echter hypnotiserend, een toegeeflijke, enigszins verontrustende gelukzaligheid van een lied dat weergalmt Jij en wiens leger? in zijn vreemdheid, theatraliteit en rauwe schoonheid. Als je verdwaald bent in de pianomelodie, meegesleept door de strijkers en omhuld door Yorke’s gedempte gemiauw, doet je hifi waarschijnlijk zijn werk prima.
Zwarte ster (The Bends, 1995)
Niet te verwarren met het laatste album van de overleden grote David Bowie, het tiende nummer op 1995’s De bochten heeft de neiging om een beetje te verdwalen te midden van een zee van scène-stelende hits, aangezien Radiohead eindelijk naar voren kwam als een van de bepalende acts van deze generatie. Dat gaf de band toe De bochten’ titelnummer is gedeeltelijk geïnspireerd door Bowie’s grandioze, overdreven pop-rockgevoeligheden, maar het is Zwarte ster dat geeft echt het ware gevoel van het theatrale van de overleden auteur weer. Toepasselijk gezien het de naam is die Bowie in 2016 aan zijn eigen laatste album gaf.
De bochten nam de fundamentele alternatieve / indie-basis die was gelegd door het veel verguisde (maar volkomen redelijke) debuut Pablo honing en verbeterde het, waarbij zowel de stuwende gitaarriffs als de existentiële angst in één samenhangend pakket werden verdubbeld. Nergens is dit zo duidelijk als op Zwarte ster, een enorm, wervelend nummer dat Yorke op zijn verlangende, melodramatische best ziet. Geweldig om te beoordelen of uw opstelling uitblinkt in het hogere en middenbereik.
Zeil naar de maan (Gegroet aan de dief)
Heil aan de dief kan een album zijn dat wordt gekenmerkt, of op zijn minst sterk gekleurd, door woede, verontwaardiging en een gevoel van rechteloze hopeloosheid, maar Zeil naar de maan onderscheidt zich als een sonische oase van rust en sereniteit te midden van minder vergevingsgezind aanbod.
Dit is Radiohead in volledige balladmodus, langzaam en zacht als een slaapliedje, moeiteloos drijvend op een bed van soulvolle gitaartokkels, kalmerende pianoklanken en Yorke’s melodieuze gejammer dat boven alles uitsteekt. Die mid-range gitaarklanken en glinsterende, expressieve gitaarklanken zouden hun meest volledige vorm moeten vinden als ze op een echt expressief systeem worden gespeeld, net als de galmende aanzwelling van de ruimtelijke, galmende productie van het nummer. Perfect voor een grote kamer en een systeem met de schaal, openheid en het gewicht om echt te presteren.
Paranoïde Android (OK Computer, 1997)
Op veel manieren, Paranoïde Android is het definitieve Radiohead-nummer, niet omdat het de beste release van de band is, maar eerder omdat het het ethos omvat waarvoor ze in hun pracht en praal in de vroege jaren 2000 stonden. De aanwijzing zit natuurlijk in de naam, met Paranoïde Android een uitgestrekt indie-volkslied worden dat de geïnternaliseerde zorgen van een onzekere generatie over technologie, kapitalisme en sociale verandering weerspiegelt.
Oké computer‘s definitieve aanbod is ook een muzikaal feest, versmelting en versmelting van onzeker navelstaren, langzame opera-passages en Johnny Greenwood’s vervormde, bijna ongerijmde funk-rock gitaarriffs. Er kunnen niet veel nummers zijn die je systeem zoveel te doen geven in een tijdsbestek van zes en een halve minuut, dus beschouw het als een goed teken als de kwaliteit consistent blijft over het volledige muzikale bereik van het nummer.
Gewoon (The Bends, 1995)
Zojuist is een van de weinige Radiohead-releases die zelfs vandaag de dag consistent wordt uitgezonden op (relatief) reguliere radiostations dankzij de vrij rechttoe rechtaan indierockgevoeligheden, naast Karma politie, Geen verrassingen en natuurlijk, Kruipen.
Dat wil niet zeggen dat Zojuist is een saai of formeel nummer, maar eerder dat het gemakkelijker kan worden gecategoriseerd dan sommige van de meer esoterische of eigenzinnige stukken van de groep. Een pittige, bevredigende rockworkout, Zojuist is een van De bochten‘ bepalende tracks, afgewisseld tussen stille, soulvolle licks en hoofdbrekende, met vervorming beladen powerakkoorden die Blur’s Lied 2 rennen voor zijn geld. Een heel goed beeld van de dynamische expressie van je systeem, aangezien dingen gemakkelijk wisselen tussen zacht en hard.
Spectre (A Moon Shaped Pool: speciale editie, 2016)
De sterren kwamen niet overeen om ons het door Radiohead geschreven Bond-thema te geven dat wij, indieliefhebbers, vonden dat we verdienden, het voorstel van het Oxford-kwintet dat in 2015 scoorde Spook onderbroken en weggegooid ten gunste van Sam Smith’s tussenpersoon Schrijven op de muur in plaats van.
Gelukkig bestaat de inspanning van Radiohead nog steeds, en hoewel je voelt dat het niet helemaal volledig is gevormd als een levensvatbare vervanging voor Smiths overdreven klaagzang, combineren de typische jammerende handtekeningen van de band mooi met de koperachtige hoorns en pittige deining die handelsmerken zijn van het Bond-genre, dus er is genoeg om je hifi-installatie of topluidsprekers heel veel vlezig werk te doen. Spring naar de derde minuut voor zwevende strijkers, orkestrale hoorns en spetterende cimbaalcrashes, en wentel je in wat had kunnen zijn.
MEER:
Hier zijn de 15 beste vinylreleases op platenwinkeldag
Wil je vertakken? Dit zijn de 12 beste tracks om je speakers te testen
Dit zijn de 50 beste hifi-albums voor audiofielen